Niniejszy artykuł pierwotnie ukazał się w marcu 2011 roku w drugim numerze magazynu Masz Wybór.

Następnego dnia panuje siarczysty mróz. Porywisty północny wiatr wieje cały czas, chłoszcząc Cię po twarzy i wysuszając usta, aż wreszcie wargi zaczynają pękać i krwawić. Cieknie Ci z nosa, ale wydzielina natychmiast zamarza na ustach. Jest ciemno, a słońca nie widać przez grubą warstwę padającego śniegu. Wypiętrzenie i małe szczeliny lodzie stają się niewidoczne, co sprawia, że często musicie się zatrzymywać, aby ratować przewrócone bądź zablokowane sanie…

Wojna się zakończyła, Sommerlund powoli się odbudowuje. Za twe zasługi nadano Tobie szlachecki tytuł Fryearla. Ruiny klasztoru Kai i otaczające go ziemię są teraz Twoją posiadłością. Już miały ruszyć pracę nad odbudową dziedzictwa zakonu, gdy zostałeś wezwany do stolicy. Kupcy wracający z mroźnej krainy Kalte opowiadają o upadku Brumalmarca, przywódcy Lodowych Barbarzyńców. Zastąpił go nie kto inny, a Vonotar Zdrajca, potężny czarnoksiężnik, który w czasie ostatniej wojny opowiedział się po stronie Mrocznych Władców z szczególną zawziętością próbował Cię zabić. Schwytanie tego niegodziwca może być ostatnim punktem pomszczenia swoich pobratymców z zakonu Kai i ostatecznym rozliczeniem z przeszłością.

Kalte jest pokrytą wieczną zmarzliną krainą położoną na północy Magnamundu. Jest to teren skrajnie nieprzyjazny ludziom, choć zamieszkuje fonacja szczególnie groźnych wojowniczych nomadów. Niestety nie masz co liczyć na ich pomoc i gościnę – każdego obcego na swej ziemi traktują jak intruza proszącego o własną śmierć.

Wyruszasz na czele ekspedycji mającej pojmać Vontara. Czeka Cię wyprawa przez niezwykle niegościnny teren północnej krainy, konfrontacja z niebezpiecznymi ludźmi,stworzeniami, a także z bytami starszymi niż czas.

Trzecia część Samotnego Wilka robi większa wrażenie niż poprzednia. Obiektywnie rzecz ujmując, akcja dzieje się na mniej zróżnicowanym terenie, ale w końcu Dever ponownie zaczyna bardziej skupiać się na detalach swojej opowieści niż w Ogniu na wodzie. To nadaje fabule wiarygodniejszego charakteru. Spora część przygody skupia się na penetrowaniu podziemnego zespołu Jaskiń umieszczonych pod Górami Chmurotwórcy, jednakże nie będzie tu potrzebny ołówek do rysowania mapy (dzięki Bogom!). Uważny czytelnik odnajdzie w opisach wiele nawiązań do twórczości mistrza weird fiction Howarda Philipsa Lovecrafta; budowle na Kalte nie zostały wybudowane przez ludzi, choć Ci je obecnie zamieszkują; możemy w nich spotkać istoty starsze niż człowiek jest wstanie pojąć; wciąż widoczne są ślady walki między potężnymi bytami z czasów sprzed supremacja człekokształtnych w Magnamundzie. Operowanie tego typu symbolami nadaje Jaskiniom Kalte głębią,której brakowało w poprzednich tomach. Mam nadzieję, że w kolejnych przygodach Samotnego Wilka Joe Dever poszedł tym tropem. Co także zasługuje na uwagę, do części trzeciej dołączono nową mapę poszerzającą obszar Magnamundu na północy. Dever nie zamierzał poprzestać na wykreowanym w pierwszej części świecie.

W Jaskiniach Kalte nie poznajemy tak dużej ilości osób jak w tomach poprzednich, za to ci nieliczni, którzy opowiedzą nam swoją historię, są lepiej wykreowani. Cierpliwy czytelnik w końcu będzie miał szansę poznać motywy zdrady czarnoksiężnika, a także to, w jaki sposób ten dostał się na Lodowe Pustkowia.

Tym razem również wydawnictwo Copernicus zaserwowało nam dodatkową przygodę – Sieć Vontara autorstwa Laszlo Cooka. Jest dość nietypowa – czytelnik wciela się w Loi-Kymara, starszego członka Bractwa Kryształowej Gwiazdy. Z Jaskiń Kalte wiemy, że ta przygoda nie ma szans na szczęśliwe zakończenie, co jest ewenementem w historii gier książkowych. Paradoksalnie tym bardziej wciąga w lekturę.

Po zawodzie związanym z drugim tomem Samotnego Wilka część trzecia bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Autor już nie starał się przeładowywać książki fajerwerkami, za to skupił się na dokładnym przedstawieniu mroźnej krainy,będącej w styczności z pradawną tajemnicą wszechświata – to mnie urzekło. Sukcesu Ucieczki przed mrokiem wprawdzie nie udało się powtórzyć, nie mniej i tak warto po tę pozycję sięgnąć, do czego Państwa gorąco zachęcam.

Mikołaj Kołyszko